|
| ||
| LIBER PERISTEPHANON | ||
| CARMEN III | ||
| HYMNUS IN HONOREM PASSIONIS EULALIAE, BEATISSIMAE MARTYRIS | ||
| Germine nobilis Eulalia | Non mouet aurea pompa Ioui, non pietas ueneranda senum, quos temeraria debilitas? ecce parata ministeria excruciabilis exitii: aut gladio feriere caput aut laniabere membra feris aut facibus data fumificis flebiliterque ululanda tuis in cineres resoluta flues. Haec, rogo, quis labor est fugere? si modicum salis eminulis turis et exiguum digitis tangere, uirgo, benigna uelis, poena grauis procul afuerit'. Martyr ad ista nihil, sed enim infremit inque tyranni oculos sputa iacit, simulacra dehinc dissipat inpositamque molam turibulis pede prosubigit. Nec mora, carnifices gemini iuncta pectora dilacerant et latus ungula uirgineum pulsat utrimque et ad ossa secat Eulalia numerante notas. 'Scriberis ecce mihi, domine, quam iuuat hos apices legere, qui tua, Christe, tropea notant, nomen et ipsa sacrum loquitur purpura sanguinis eliciti'. Haec sine fletibus et gemitu laeta canebat et intrepida, dirus abest dolor ex animo membraque picta cruore nouo fonte cutem recalente lauant. Vltima carnificina dehinc: non laceratio uulnifica crate tenus nec arata cutis, flamma sed undique lampadibus in latera stomachumque furit. Crinis odorus ut in iugulos fluxerat inuolitans umeris, quo pudibunda pudicitia uirgineusque lateret honos tegmine uerticis opposito, flamma crepans uolat in faciem perque comas uegetata caput occupat exsuperatque apicem, uirgo citum cupiens obitum adpetit et bibit ore rogum. Emicat inde columba repens martyris os niue candidior uisa relinquere et astra sequi; spiritus hic erat Eulaliae lacteolus, celer, innocuus. Colla fluunt abeunte anima et rogus igneus emoritur, pax datur artubus exanimis, flatus in aethere plaudit ouans templaque celsa petit uolucer. Vidit et ipse satelles auem feminae ab ore meare palam, obstupefactus et adtonitus prosilit et sua gesta fugit, lictor et ipse fugit pauidus. Ecce niuem glacialis hiems ingerit et tegit omne forum, membra tegit simul Eulaliae axe iacentia sub gelido pallioli uice linteoli. Cedar amor lacrimantum hominum, qui celebrare suprema solent, fliebile cedat et officium: ipsa elementa iubente deo exequias tibi, uirgo, ferunt. Nunc locus Emerita est tumulo, clara colonia Vettoniae, quam memorabilis amnis Ana praeterit et uiridante rapax. gurgite moenia pulchra lauit. Hic, ubi marmore perspicuo atria luminat alma nitor et peregrinus et indigena, relliquias cineresque sacros seruat humus ueneranda sinu. Tecta corusca super rutilant de laquearibus aureolis saxaque caesa solum uariant, floribus ut rosulenta putes prata rubescere multimodis. Carpite purpureas uiolas sanguineosque crocos metite! non caret his genialis hiems, laxat et arua tepens glacies, floribus ut cumulet calathos. Ista comantibus e foliis munera, uirgo puerque, date! ast ego serta choro in medio texta feram pede dactylico, uilia, marcida, festa tamen. Sic uenerarier ossa libet ossibus altar et inpositum, illa dei sita sub pedibus prospicit haec populosque suos carmine propitiata fouet. | |